Samenvatting van het boek : De aarde valt. Een korte schets van de biodiversiteit in Suriname. Arielle Delprado. ISBN 978-99914-7-385-7
De biodiversiteit is kwestbaar. Ongeveer 5460 dieren en 33.400 planten worden wereldwijd met uitsterven bedreigd. Ook in Suriname zijn bepaalde soorten bedreigd met uitsterven en komen er nieuwe soorten bij. De “Granmorgoevis” en de “Twatwa” bijvoorbeeld, zijn bedreigde diersoorten. Bedreigingen voor de biodiversiteit zijn mijnbouwactiviteiten, landbouwactiviteiten, klimaatverandering, ontbossing en stroperij. Jaarlijks worden er duizende steltlopers in de kustvlakte doodgeschoten en gedurende het legseizoen van de beschermde zeeschildpadden worden er eieren gestroopt voor commerciele doeleinden.
De biodiversiteit wordt het best beschermd in de bossen en de beschermde gebieden. Suriname heeft verscheidene natuurreservaten en 1 natuurpark en 1 particulier park (Peperpot natuurpark). Door ontbossing op grote schaal, wordt de biodiversiteit niet op een natuurlijke wijze beschermd. De bescherming van de biodiversiteit is belangrijk omdat de biodiversiteit diensten oplevert, die van belang zijn voor het voortbestaan van de mens. Het is daarom van groot belang om de biodiversiteit te beschermen, door bewustwording en goede wetten en om een evenwicht te vinden tussen economische ontwikkeling en bescherming van de biodiversiteit.
De hoer
Doe dit, doe dat, wordt zo dikwjls aan haar gezegd.
aan zichzelf komt ze haast niet meer toe,
al die verwachtingen, wat doen ze er aan toe !
De beloning staat al op haar te wachten,
verwoorden haar pooiers hun gedachten,
even gewild, als een ongewenst kind,
door abortus verdreven,
nooit hebbende bestaan.
De weg naar het verleden,
voorgoed afgesneden,
door het heden.
De toekomst, vaag, onzeker en grauw,
een cirkel gesloten, voorgoed met het verleden verbroken?,
de sterren staan blanco,
opnieuw beginnen, waarheen?
overgave
Overgave
Laat me toch met rust, verdomme!
Ziet Gij niet dat ik zoek.
Maar naar wat zoekt Gij dan?
Ik zoek niet naar mammon of de schijnwerpers,
Niet naar al dat vergankelijke, alhoewel het mij zeker niet zou misstaan.
Ik zoek echter naar een lijn.
Mijn levenslijn.
Ik zou het liefdevol willen oppakken en koesteren,
Erachter aanlopen en het niet meer loslaten.
Mijn lijn, ja mijn levenslijn.
Waar is het dan, die levenslijn? Zoekende door het niemandsland?
O, liefdevolle mens, reikt mij toch de hand.
Zodat ik, vol overgave, ja, honderd procent,
Al knielend, gehoorzaam oppakkend, mijn levenslijn,
Ga door dit grauw en schimmig land.
Ariëlle Delprado
Paramaribo, 27 februari 2016.
To dad, with love
In memoriam
28 -10-2008 – 28-10-2015
“ Those schoolgirl days of telling tales
And biting nails are gone.
But in my mind I know, they will still live on and on.
But how do you thank someone, who has taken you from
Crayons to perfume ? It isn’t easy but I’ll try.”
Hoe bedank je iemand die je opgebracht heeft van baby naar een volwaardige, maatschappelijke succesvolle volwassen? Het is niet gemakkelijk, maar ik zal het proberen. Mijn vader, mijn held. Egbert Johannes Albert Delprado. Van huis uit geschiedenisleraar. In Nederland ontmoette hij mijn moeder, maar al vroeg na het huwelijk stond hij alleen voor de opvoeding van zijn twee kinderen. Hij keerde, na de afronding van zijn MO-B geschiedenis, terug naar Suriname. Hij was erg nationalistisch en dit heeft een grote invloed op zijn dochter gehad. In Suriname heeft hij zijn uiterste best gedaan om zijn twee kinderen op te voeden. Gemakkelijk was het niet. Als kind heb je vaak niet in de gaten met welke problemen je ouders kampen. Kinderen moeten gevoed, gekleed en naar school gestuurd worden. Later in het leven verandert het woord “school” in het woord “ universiteit”. Het is nog belangrijker om je kinderen bepaalde waarden en normen bij te brengen. In Suriname eren we vaak de alleenstaande moeders. Helaas vergeten we vaak de alleenstaande vaders te bedanken. In het Surinaams gezinsleven heeft de vader vaak een ondersteunende en geen leidende rol, bij de opvoeding. In vele gevallen komt de meeste druk op het oudste kind neer. Het oudste kind moet een lichtend voorbeeld zijn voor degenen, die na hem of haar komen. Als het oudste kind het goed doet, zullen de jongste kinderen vaak het voorbeeld volgen. Slim! Wij groeiden op en mijn vader werd ouder en ouder. De kinderen zochten hun eigen weg door het leven. Beiden verdwenen een tijd naar het buitenland. Ik ging voor vijf jaar wonen en werken in Guyana. “Toch nog lekker dichtbij”. Ik kwam zo vaak als ik kon over en zag mijn vader meer en meer achteruit gaan. Deze aftakeling vervulde me enigszins met vrees. Helden blijven toch altijd sterk? Niet dus! Ook helden gaan zienderogen achteruit. Echter moet de bijdrage die ze geleverd hebben in de opvoeding van hun kinderen, in de vorm van onder ander aandacht en investeringen, niet onderschat worden. Bij deze zeg ik dan ook: “dank je wel Paps, voor alles wat je gedaan hebt. To Sir with Love”.
God is liefde
Dit verhaal is alweer vier jaren geleden geschreven voor de Zwaan. Naar beneden scrollen.
Geschreven door Reza Karg van de Pauluskerk
Presentatie over zeeschildpadden
Op 8 augustus j.l. mochten wij als gemeente genieten van een presentatie van zuster Arielle Delprado, over haar ervaringen bij “TurtleWatch”. Dat is een activiteit die wordt georganiseerd door de dienst LBB. Wij hebben mogen genieten van een slide show presentatie en het verhaal van zuster Arielle. Voor de kids was er een extra verassing bij, aangezien zij na de presentatie ook nog een kleurboek voor de kleintjes en een activiteitenboek voor de groteren in ontvangst mochten nemen. Na de presentatie mochten de aanwezigen ook nog genieten van een cake gebakken door zuster Arielle en wat drank (gekocht bij omu) J. Het was voor de aanwezigen aangenaam om ook op deze manier bij elkaar te komen los van de zondag ochtend diensten. De sfeer was prettig en ongedwongen en de informatie was interessant. Het seizoen waarin de schildpadden hun eieren leggen is voorbij, dus is het uitkijken naar het komende jaar, wanneer wij als gemeente, eventueel samen met anderen ook kunnen participeren aan de turtlewatch. Het is geweldig dat de unieke reuzen schildpadden op het strand van ons land hun eieren komen leggen. Wat jammer dat er sprake is van zandafgravingen bij het strand met alle gevolgen van dien voor het voortbestaan van de schildpadden. Ook de vele stronken en takken die het strand bezaaien en de wilde honden die er zijn, wiens constant bedreigend geblaf de schildpadden weer doen vertrekken zonder hun eieren te leggen. De jachtopzieners doen echt hun best, maar ja…. Het lukt niet altijd. Hier ziet u ook een verloren nest van krape eieren, vanwege zandafgravingen. De presentatie was goed, maar de informatie was wel zorgwekkend. Wat kunnen wij doen om te helpen? Misschien dat wij in het komend Glocal event ook hierover kunnen praten?
Schrijven voor de Wikipedia: een positieve ervaring
Enkele maanden geleden begon ik weifelend aan het schrijven van mijn eerste artikel voor de Nederlandstalige Wikipedia. Ik weet niet eens meer in welke maand ik begon, zolang geleden is het. Weifelend, ja. Ik had de conventies van de Wikipedia doorgenomen en wist dus het één en ander van de spelregels. Men moet onder andere objectief zijn en mag geen reclame maken. Toch wist ik niet helemaal zeker wat me te wachten stond. Het schrijven voor Wikipedia was een geheel nieuwe ervaring. Binnen enkele uren nadat ik het artikel geüpload had, kwamen de reacties. Het artikel voldeed niet aan de geschreven en ongeschreven conventies van de Wikipedia. Gelukkig heeft een ervaren wikipediaan me op het één en ander gewezen, waardoor de kwaliteit van het artikel enigszins erop vooruit ging. Het volgend artikel dat ik schreef was “Goudwinning in Suriname”. Schrijven is eigenlijk niet het juiste woord, maar “aanmaken”. Op de Wikipedia wordt er van “aanmaken” gesproken, omdat een ieder verbeteringen en aanvullingen op het originele artikel mag maken. Weliswaar moeten deze verbeteringen en aanvullingen goed zijn, anders worden ze verwijderd. De ervaren wikipedianen hebben me met dit artikel geholpen en ik kreeg de indruk dat ze er net zoveel zin in hadden als mijn persoon. Ik “schreef” meer artikelen en door de positieve feedback kreeg ik de encyclopedische stijl goed onder de knie. Nu aarzel ik niet als ik een artikel voor de Wikipedia wil aanmaken. Zelf plaats ik er ook eigen foto’s bij. Deze foto’s moet men eerst uploaden op ‘’Wikimedia Commons’’. Op de “Wikimedia Commons” kan men ook andere foto’s vinden, die men vrijelijk mag gebruiken. Het geschrevene deel ik ook op facebook. Ik doe dit niet omdat ik de artikelen of mijzelf zo goed vind, maar omdat ik meer Surinamers wil stimuleren om zich op de Wikipedia te begeven. Enkele van de artikelen die ik aangemaakt hebt op de Wikipedia zijn: Goudwinning in Suriname, Geologie van Suriname, Biodiversiteit in Suriname, Braamspunt, Coroniezwamp en nog meer. Op de Engelstalige Wikipedia: “Biodiversity in Suriname”. Deze positieve ervaring heeft me meer respect voor de Wikipedia opgebracht en ik heb er veel van geleerd. O ja, voordat ik het vergeet te vermelden: het schrijven voor Wikipedia is vrijwillig.
Arielle Delprado 